دیشب بچه ها از ساعت ۸ تا ۱۲ شب تقریبا بدون وقفه بی قراری کردن و گریه. نمیفهمیدم که چه مشکلی وجود داره. هرچی که ممکن بود رو بررسی کردم. تنها چیزی که به نظرم اومد دلتنگی برای باباشون بود. راستش فکر میکنم صدای سجاد که میپیچه آروم میگیرن. یا شایدم وقتی روی دستاش تو بغلش باشن.
چیز دیگه ای که در خودم دارم می بینم بزرگتر شدن ظرف صبرم هست. صبرم تغییر کرده. با گریه های بی وقفه اذیت نمیشم. البته که اینکه یکی کنارم باشه و کمی هم استراحت کرده باشم این ظرف رو بزرگتر میکنه.
