جیمز کلیر(نویسنده کتاب عادتهای اتمی)، در وبسایتش یسری مقاله داره درباره پایداری و استمرار و تصمیم گیری و…
توی یکی از این مقالات توضیح میده که خیلی وقت ها در مسیر ساخت عادت و مستمر شدن در کارها به اشتباه مسیر کمال گرایی رو پیش میگیریم. یعنی از اول نیت ما اینه که عادت های مستمر کوچیک روزمره بسازیم ولی خودش میشه یه تله واسه کمال گرایی. چطوری این اتفاق میفته؟ مثلا هر روز ورزش می کنی اگر یکی دو روز این چرخه قطع بشه، اون رو معادل شکست می دونی. چون به اندازه کافی خوب عمل نکردی و در واقع در پیاده سازی برنامه استمرار خودت، کامل عمل نکردی. میگه این خودش یه تله هست. استمرار داشتن به معنی بی نقص عمل کردن نیست.
انسان بودن یعنی اشتباه کردن، عقب افتادن، خسته شدن و بعضی روزها عملکرد ضعیف داشتن.
چیزی که مهمه میانگین عملکرد هست، نه روزهای خیلی عالی داشتن. از دست دادن یک روز و دو روز تاثیر آنچنانی بر موفقیت در بلند مدت نداره.
و در ادامه میگه که برای شکست حتما برنامه ریزی کنید. یعنی اینکه بدونید اگر در اجرای برنامه هاتون موفق نشدید و شکست خوردید از کجا و چطوری دوباره شروع کنید. اگر برنامه داشته باشی که وقتی شکست خوردی، چطور برگردی، احتمال موندن در مسیر بالا میره.
